Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Once Again

Με σκέφτηκες το ξέρω!

το νοιώθω όποτε περνάω από το μυαλό σου. Είχες καιρό να το κάνεις . Ένοιωθα την απουσία σου από την εγκεφαλική επικοινωνία μας.

Μου έχεις λείψει απίστευτα….

Θα έρθω…θα έρθω και πάλι, για δουλειά κι αυτή τη φορά… και θα είμαστε και πάλι πολύ κοντά. Πάρα πολύ κοντά. Δε θα σε ενοχλήσω. Όπως δεν το έκανα και την περασμένη φορά. Μα θα παρακαλάω εκείνο το υπέρτατο όν…. Ας μου το κάνει το χατίρι. Να σε δω μόνο για 2 λεπτά. Ας μη σου μιλήσω, να σε δω θέλω….

Χαζεύω τις φωτογραφίες σου… μου έχεις λείψει το καταλαβαίνεις;

Δε θέλω ΤΙΠΟΤΑ από σένα. Πάντα στο έλεγα, τίποτα απολύτως…

Δεν μπορώ να θέλω. Το ξέρω….μα γιατί να μην μπορούμε να μείνουμε δυο φίλοι που κάποτε αγαπήθηκαν; Γιατί δε μου μιλάς; Τι φοβάσαι; Ότι θα σε ενοχλώ; Δεν το νομίζω….δε σε ενόχλησα ποτέ, πρόσεχα σε τέτοιο σημείο που τελικά το εισέπραξες ως αδιαφορία…

Οπότε αυτό το αποκλείω. Δεν φοβάσαι αυτό…

Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δώσει ο μελαχρινός μου εγκέφαλος είναι πως φοβάσαι πως αν μιλήσουμε θα είναι σα να βάζεις το ξύλο δίπλα στη φωτιά…

Αλλά αυτό πονάει … υπάρχει περίπτωση να με αγαπάς ακόμα; Μπα δε το πιστεύω…

Σίγουρα υπάρχει κάποια παρεξήγηση…

Ας τη λύσουμε ρε γαμώτο, ας τη λύσουμε. Η σιωπή είναι μεν χρυσός αλλά όπως λέει και η διαφήμιση ο χρυσός μας φέρνει πιο κοντά…

Πάρε ρε συ ένα τηλέφωνο. Μην τσιγκουνεύεσαι….

και δεν εννοώ τα λεφτά.

Τα αισθήματα μη τσιγκουνεύεσαι….